Dag 7 – 23-8-2011
Vanmorgen redelijk bijtijds opgestaan. Van alles opgeruimd en water geloosd en getankt. Toen vertrokken. De eerste stop was de waterval van Slap Boka. Dat was al na 6 km. We gingen vol goede moed op een rotsig pad naar boven toe. Halverwege zei Warner dat “ie ff ging kijken hoe ver het nog was” om vervolgens na een half uur nog niet terug te komen. Ik ben zelf nog een stukje verder doorgelopen, maar het was voor mij geen doen. Ik verloor Warner ook uit het zicht. Toen ben ik maar teruggegaan, waarbij ik nog nog een keer vreselijk ben gevallen. Vreemde mensen die vrij vlot langs kwamen, hebben me geholpen met opstaan. Mijn rechterbovenbeen zal wel helemaal blauw zijn, ik heb daar nog niet naar gekeken. Op de terugweg alleen, ben ik ook nog verdwaald. Bij de parkeerplaats heb ik mezelf een cappucino gegeven. Na 20 min. kwam Warner ook. Hij begreep dat dit niet zo leuk was geweest voor mij. Maar...één troost: hij had de waterval ook niet goed gezien. Daarna doorgereden naar Korbarid, waar we het Italijanska Kostnica hebben bekeken. Het was 10 min. lopen vanaf het dorp, maar wel in de brandende zon naar boven toe. Later bleek dat je er met de auto ook kon komen. Het is een kerk, met allemaal galerijen er om heen, met bogen, waarin de gedenkstenen van 7014 omgekomen Italianen worden bewaard. Pas sinds kort (zo'n 30 jaar) begraven ze de slachtoffers met hun landgenoten bij elkaar. De weg langs de Soca (met dat dakkie op z'n kop op de c) was erg mooi. In Kanal hebben we eerst een pizza gegeten op het dorpsplein en boodschappen gedaan bij de Mercator. En toen weer verder langs de nog steeds groene Soca. Tot bij Nova Gorica. Daar zijn we een hoogvlakte op gegaan naar Stanjel. Dat zou een beeldschoon plaatsje zijn. Maar wij zagen het niet zo en hebben er ook niet veel moeite voor gedaan om het verder te ontdekken. Inmiddels was het alleen nog maar heet en al half 7. Op de hoogvlakte erg veel wijnbouw. Je kreeg er dorst van. De enige camping in de buurt ligt net aan de Italiaanse kant van de grens, in Fernetti, vlakbij Triëst. Dit stukje Italië heet trouwens Prosecco. Na ruim een half uur van hot naar haar te hebben gereden staan we inderdaad nu op een camping. Maar geen camping om dagen te staan: wc's met gaten in de vloer en erg nauwe douches. Geen wifi en geen tv. Dat laatste hadden we de afgelopen dagen ook al niet. Halverwege de dag smste Celesta, dat de moeder van haar zwager Virgil op 67 jarige leeftijd is overleden aan een hersenbloeding. Triest hoor, zo jong nog. Was net voor de vakantie gestopt met lesgeven en dus heeft ze maar 3 maanden van haar pensioen kunnen genieten.
De km teller staat op 1348,9, dus hebben we vandaag ruim 214 km gereden.
